عوامل خطر بیماری لایم+ روش تشخیص و روش پیشگیری بیماری لایم

بیماری لایم در تعداد زیادی از کودکان در Connecticut، Lyme آغاز شد. بسیاری از بچه ها به آرتریت روماتوئید نوجوانان مبتلا شدند. اگرچه کودکان نیز به آرتروز مبتلا می شوند، اما کودکان در لایم 100 برابر بیش تر از حد طبیعی بیماری مفاصل را نشان می دادند.

سرانجام، محققان علائم كودكان را نه در آرتروز، بلكه در عفونت باكتریایی ناشی از کنه های پا سیاه ردیابی كردند. به این عفونت بیماری لایم گفته شد.

از آن زمان تاکنون، بیماری لایم در ایالات متحده شیوع یافته است. اگرچه موارد تقریبا در دیگر ایالت ها نیز گزارش شده است، اما تعداد قابل توجهی از موارد در سه منطقه اصلی باقی مانده است: شمال شرقی، غرب میانه و شمال کالیفرنیا.

نام 6 تا از بهترین آنتی بیوتیک و قطره های عفونت گوش (بدون عوارض)

بیماری لایم حتی در سراسر آسیا و اروپا نیز یافت می شود. حتی در مناطق مشترک همه کنه های پا سیاه به باکتری هایی که باعث بیماری لایم می شوند آلوده نشده اند و فقط درصد کمی از افراد یا حیوانات اهلی که توسط کنه نیش می خورند، در واقع بیمار می شوند.

بیش تر افراد تحت درمان با آنتی بیوتیک ها در مراحل اولیه بیماری کاملا بهبود می یابند اما در تعداد کمی از افراد ممکن است مدت ها پس از بهبودی، عفونت بازگشت داشته باشد یا یک علامت پایدار داشته باشند. در صورت عدم درمان، بیماری لایم می تواند در بدن گسترش یابد که می تواند به آرتریت و سایر مشکلات جدی سلامتی منجر شود.

علائم

بیماری لایم می تواند قسمت های مختلف بدن را تحت تأثیر قرار دهد و طیف گسترده ای از علائم و نشانه ها را ایجاد کند. همه افراد مبتلا به این بیماری همه علائم و نشانه ها را ندارند و علائم و نشانه های عفونت در ایالات متحده ممکن است با علائم سایر کشورها متفاوت باشد. به طور کلی، بیماری لایم می تواند باعث شود:

علل

در ایالات متحده بیماری لایم ناشی از باکتری Borrelia burgdorferi است که در درجه اول توسط کنه های پا سیاه حمل می شود. کنه ها قهوه ای هستند و غالبا بزرگ تر از سر سوزن نیستند. به همین دلیل پیدا کردن آن ها تقریبا غیر ممکن است.

مانند خون آشام ها، کنه ها از خون تغذیه می کنند. آن ها روی میزبان می چسپند و چهار یا پنج روز تغذیه می کنند تا اینکه در بسیاری از موارد از حد طبیعی خود متورم تر می شوند.

حین تغذیه، کنه هایی که دارای باکتری های تولید کننده بیماری هستند می توانند باکتری ها را به میزبان سالم منتقل کنند. یا ممکن است در صورت آلوده بودن میزبان، باکتری ها را خود کنه دریافت کند.

9 تا از بهترین آنتی بیوتیک های طبیعی که باید در منزل داشته باشید!

در مناطقی که بیماری لایم شایع است، ممکن است 50 درصد کنه های پا سیاه حامل باکتری Borrelia burgdorferi باشند.

کنه های پا سیاه خون موش ها، پرندگان کوچک و گوزن ها را ترجیح می دهند، اما بی علاقه به انسان ها، گربه ها، سگ و اسب ها نیستند. آن ها در بوته های کم ارتفاع و چمنزارهای بلند مناطق جنگلی زندگی می کنند و در انتظار گذر حیوانات خونگرم هستند و در بهار، تابستان و پاییز بیش ترین فعالیت را دارند.

برای ابتلا به بیماری لایم، یک کنه پا سیاه آلوده باید شما را نیش بزند. این باکتری ها از طریق نیش وارد پوست شما می شوند و درنهایت در مسیر خود وارد جریان خون می شوند. اما به دلیل اینکه باکتری ها بعد از نیش حدود 48 ساعت منتقل نمی شوند، از بین بردن کنه در اسرع وقت می تواند به جلوگیری از ابتلا به عفونت کمک کند.

عوامل خطر

جایی که زندگی می کنید یا تعطیلات می توانید احتمال ابتلا به بیماری لایم را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین حرفه و نوع فعالیت در فضای باز می تواند تحت تاثیر آن قرار گیرد. شایع ترین عوامل خطر برای

بیماری لایم شامل موارد زیر است:

گذراندن زمان در مناطق جنگلی یا چمن زنی – در ایالات متحده آمریکا، کنه های پا سیاه بیش تر در ماساچوست، کانکتیکات، رود آیلند، نیویورک، نیوجرسی، مینه سوتا، ویسکانسین و کالیفرنیا شیوع دارند. همه در مناطقی بسیار پر درخت هستند که کنه های پا سیاه در آن جا رونق دارند. در این مناطق کودکانی که وقت زیادی را در خارج از خانه می گذرانند به ویژه در معرض خطر هستند.

همچنین افرادی که شغل فضای باز دارند و کسانی که در آنجا زندگی می کنند نیز در معرض خطر هستند. کنه ها از موش ها تغذیه می کنند که یک مخزن اصلی برای باکتری های بیماری لایم هستند.

پوست در معرض و بدون پوشش – کنه ها به راحتی به پوست برهنه متصل می شوند. اگر در منطقه ای هستید که کنه ها رایج هستند، با پوشیدن لباس آستین بلند و شلوار بلند، از خود و فرزندان خود محافظت کنید. حتی اجازه ندهید حیوانات خانگی شما در علف های هرز و علف های بلند سرگردان باشند.

از بین بردن سریع و صحیح کنه ها – باکتری های ناشی از نیش کنه فقط در صورتی می توانند وارد خون شوند که کنه به مدت 48 ساعت یا بیش تر روی پوست بماند. اگر یک کنه را ظرف دو روز حذف کنید، خطر ابتلا به بیماری لایم کم و حدود 1 درصد است.

تشخیص

تشخیص بیماری لایم می تواند دشوار باشد. علائم و نشانه های متغیر آن از سایر شرایط از جمله عفونت های ویروسی، اختلالات مختلف مفاصل، درد عضلات (فیبرومیالژیا) و سندرم خستگی مزمن تقلید می کند. علاوه بر این، کنه هایی که بیماری لایم را منتقل می کنند می توانند همزمان بیماری های مشابه دیگری را نیز گسترش دهند.

اگر در بدن شما بثورات بیماری لایم وجود نداشته باشد، پزشک در مورد تاریخچه پزشکی سؤالات مفصلی خواهد پرسید و معاینه بدنی را انجام می دهد.

آزمایش های آزمایشگاهی برای شناسایی آنتی بادی های باکتریایی ممکن است برای تأیید تشخیص استفاده شود. این آزمایشات چند هفته پس از عفونت قابل اطمینان ترین گزینه است زیرا مدتی طول می کشد تا آنتی بادی ها در بدن تولید شوند. با این حال حتی این آزمایشات نیز بدون خطا نیستند. آزمایشات شامل موارد زیر هستند:

آزمون سنجش سیستم ایمنی (ELISA) مرتبط با آنزیم

این آزمایش اغلب برای بررسی بیماری لایم انجام می شود. ELISA آنتی بادی های B. burgdorferi را تشخیص می دهد. با این وجود گاهی اوقات می تواند نتایج مثبت کاذب ارائه دهد. بنابراین از آن به عنوان تنها پایه برای تشخیص استفاده نمی شود.

تست وسترن بلات

اگر آزمایش ELISA مثبت باشد، معمولا آزمایش دیگری – یعنی وسترن بلات – برای تأیید تشخیص انجام می شود. وسترن بلات آنتی بادی چندین پروتئین از B. burgdorferi تشخیص می دهد.

واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR)

این آزمایش به تشخیص DNA باکتریایی در مایعات حاصل از مفصل آلوده کمک می کند. این روش برای افرادی که ممکن است آرتروز مزمن لایم داشته باشند، استفاده می شود. همچنین ممکن است برای تشخیص عفونت مداوم در مایع مغزی نخاعی افرادی که علائم سیستم عصبی دارند، استفاده شود.

در صورت عدم درمان، لایم می تواند باعث موارد زیر شود:

• التهاب مزمن مفاصل (آرتریت لایم)، به ویژه زانو
• علائم عصبی مانند فلج صورت و نوروپاتی
• نقایص شناختی، مانند اختلال در حافظه
• گاهی اوقات بی نظمی در ریتم قلب

علائم مرحله اواخر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• از دست دادن حافظه
• تمرکز مشکل
• تغییر در خلق و خو یا عادات خواب

در اینجا چند روش مؤثر در مورد نحوه التیام و جلوگیری از بیماری لایم به طور طبیعی آورده شده است:

درمان

از آنتی بیوتیک های خوراکی معمولا برای بزرگسالان و کودکان بزرگ تر از هشت سال، و از داکسی سایکلین، آموکسی سیلین یا سفوروکسیم اکسیل برای بزرگسالان و کودکان کوچک تر استفاده می شود – که یک روش استاندارد برای مراحل اولیه بیماری لایم است.

این داروها اغلب عفونت را حذف می کنند و از بروز عوارض جلوگیری می کنند. معمولا یک دوره 14 تا 21 روزه آنتی بیوتیک توصیه می شود، اما برخی از مطالعات نشان می دهند که دوره های 10 تا 14 روز به همان اندازه مؤثر است. در بعضی موارد، درمان طولانی تر با عوارض جدی همراه بوده است.

اگر این بیماری پیشرفت کرده باشد، پزشک ممکن است برای 14 تا 28 روز درمان با آنتی بیوتیک داخل وریدی را توصیه کند. این کار معمولا مؤثر است اگرچه ممکن است مدتی طول بکشد تا بهبودی حاصل شود.

سیستم ایمنی بدن خود را با این 9 غذا تقویت کنید (بهمراه دستور پخت)

آنتی بیوتیک های داخل وریدی می توانند عوارض جانبی مختلفی از جمله شمارش پایین گلبول های سفید خون، سنگ کیسه صفرا و اسهال خفیف تا شدید ایجاد کنند.

سازمان غذا و دارو (FDA) به مصرف کنندگان و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی هشدار می دهد که از بیسماسین، یک ترکیب تزریقی که توسط برخی از پزشکان بعنوان داروهای جایگزین برای معالجه بیماری لایم استفاده می شود، اجتناب کنند.

بیسماسین که تحت عنوان کروماسین نیز شناخته می شود، حاوی مقادیر زیادی بیسموت فلزی است. اگرچه بیسموت با اطمینان از برخی داروهای خوراکی برای زخم معده استفاده می شود اما برای استفاده به صورت تزریقی یا به عنوان درمانی برای بیماری لایم تأیید نمی شود.

بیسماسین می تواند باعث مسمومیت با بیسموت شود که منجر به نارسایی قلبی و کلیوی می گردد.

براساس گزارشFDA ، در مارس 2005 یک نفر پس از معالجه بیسماسین در بیمارستان بستری شد. در آوریل 2006، یک نفر دیگر به دلیل درمان با بیسماسین درگذشت.

پیشگیری

با برخی اقدامات احتیاطی ساده می توانید خطر ابتلا به بیماری لایم را کاهش دهید:

شلوار و لباس آستین بلند بپوشید

هنگام راه رفتن در مناطق جنگلی یا چمن ها، کفش، شلوار بلند، جوراب، پیراهن آستین بلند، کلاه و دستکش بپوشید. سعی کنید در مسیرهای پیاده روی حرکت کنید و از راه رفتن در بوته های کم ارتفاع و چمن بلند پرهیز کنید. سگ خود را با قلاده نگه دارید.

از دافع حشرات استفاده کنید

یک ماده دفع کننده حشره را با غلظت 10 تا 30 درصد از DEET به پوست و لباس خود بمالید. غلظت را بر اساس ساعات حفاظت مورد نیاز خود انتخاب کنید. حدود 10 درصد غلظت برای دو ساعت موثر است، در حالی که غلظت های بالاتر دوام طولانی تری دارند.

به خاطر داشته باشید که مواد شیمیایی دافع حشرات، می توانند سمی باشند و فقط برای زمان خارج از منزل استفاده کنید. از DEET روی دستان خردسالان یا در نوزادانی که کم تر از 2 سال دارند استفاده نکنید.

طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، روغن اکالیپتوس، یک محصولی طبیعی تر است که در غلظت های مشابه، به اندازه DEET محافظت می کند. از سایر دافع های طبیعی، مانند روغن سیترونلا و شمعدانی نیز استفاده می شود.

تمام تلاش خود را بکنید تا کنه را از حیاط خود دور کنید

با جارو و شن کش برگ های محل زندگی کنه ها را تمیز کنید. تخته های چوبی را در مناطق آفتابی نگه دارید.

خود، فرزندان و حیوانات خانگی را برای کنه وارسی کنید

پس از گذراندن وقت در مناطق جنگلی یا چمن زارها، به ویژه هوشیار باشید. کنه های پا سیاه معمولا بزرگ تر از سر یک سوزن نیستند، بنابراین ممکن است آن ها را پیدا نکنید مگر اینکه با دقت جستجو کنید.

دوش گرفتن به محض ورود به خانه مفید است. کنه ها اغلب قبل از اتصال، ساعت ها بر روی پوست باقی می مانند.

مطمئن نباشید که مصونیت دارید

حتی اگر قبلا به بیماری لایم مبتلا شده باشید، می توانید دوباره آن را دریافت کنید.

کنه را با موچین بردارید

کنه را به آرامی از قسمت نزدیک سر یا دهان آن بکشید. کنه را فشرده یا له نکنید، بلکه با دقت و بطور یکنواخت بردارید. پس از برداشتن کل کنه از ضد عفونی کننده در ناحیه نیش استفاده کنید.