علائم سرطان غدد لنفاوی زیربغل، انواع آن، کشندگی و نکات مهم دیگر

غده‌های لنفاوی (lymphatic glands) یا گره‌های لنفاوی اندام بیضی‌شکل از دستگاه ایمنی بدن هستند که حامل مایع لنفوم می‌باشند. این گره‌ها به‌طور گسترده‌ای در سراسر بدن از جمله زیر بغل و معده و مرتبط با رگ‌های لنف پخش شده‌اند. غدد لنفاوی شامل سلول‌های B, T و سایر سلول‌های ایمنی است. غدد لنفاوی به‌عنوان فیلتر یا تله ذرات بیگانه مانند برخی سلول‌های سرطانی عمل می‌کنند و در عملکرد صحیح سیستم ایمنی بدن مهم هستند. آن‌ها شدیداً با گلبول‌های سفید خون به نام لنفوسیت‌ها و ماکروفاژها بسته‌بندی شده‌اند. تغییرات ظاهریِ غدد لنفاوی می‌تواند یک علامت از یک بیماری باشد. تبدیل شدن آنها به التهاب یا بزرگ شدن در شرایط مختلف، که ممکن است از مشکلی پیش‌پاافتاده، مانند عفونت گلو، به یک معضلِ تهدیدکننده حیات مانند سرطان غدد لنفاوی، سرطان مثانه، سرطان خون، یا ایدز متنوع باشد.

لنفوم

لنفوم گروهی از تومورهای موجود در سلول های خونی است که در سلول های سیستم ایمنی بدن آغاز می شود. در ایالات متحده، تقریبا 79.900 مورد لنفوم جدید به طور سالانه گزارش می شود. در لنفوم، سلول های سرطانی در سیستم لنفاتیک که از مغز استخوان، گره های لنفاوی، طحال، معده، روده و پوست تشکیل شده، به وجود می آیند. از آنجایی که بافت لنفاوی در بسیاری از نقاط بدن وجود دارد، آغاز لنفوم می تواند تقریبا در هر کجای رخ دهد.

حتما بخوانید: عوارض شیمی درمانی برای اطرافیان و نکات ساده برای پیشگیری

گره های عادی لنفوم ریز و دارای ساختاری لوبیا شکل هستند که سموم و مواد زائد در آن جمع می شود. آنها همچنین نوعی مخزن سلولی هستند که آنتی بادی های ضد میکروب را تامین می کنند. عروقی که مانند لوله هستند، در آنها مایعی به رنگ شیر وجود دارد که آنرا لنفاوی می نامند؛ این مایع گره های لنفاوی را به یکدیگر متصل می کند. لنف ها به گلبول های سفید خونی (لنفوسیت ها) اجازه گردش می دهند.

طبقه بندی لنفوم ها

لنفوم ها بسته به نوع سلول لنفوم و چگونگی تاثیر بر گره های لنفاوی و کروموزوم، به عنوان کم، متوسط و زیاد درجه بندی می شوند. برخی از لنفوم ها سریعتر رشد می کنند و نیاز به درمان ویژه ای دارند؛ طبقه بندی آنها پیچیده است زیرا سلول های لنفوسیت زیادی را در بر می گیرد.

همچنین بخوانید: سرطان تومور غدد فوق کلیوی، علایم، درمانها و همه نکاتی که باید بدانید!

لنفوم درجه پایین

این لنفوم ها سرعت رشد پایینی دارند که بیمار در این حالت می تواند تا سال ها عمر کند، بدون آنکه علائمی در وی نمایان شود؛ اگرچه گاهی ممکن است به دلیل بزرگ شدن غدد لنفاوی بیمار درد را تجربه کند. پس از 5 تا 10 سال، اختلالات درجه پایین شروع به وخیم تر شدن کرده و منجر به تولید علائم شدید تر می گردد.

لنفوم درجه متوسط

این درجه از پیشروی اگر درمان نشود سرعت بالایی دارد. در صورت درمان، می توان به بهبودی 50 تا 70 درصد از بیماران امیدوار بود. درمان اولیه روی بیمارانی که تا 3 سال پس از شروع علائم تحت مراقبت بوده اند تقریبا موفقیت آمیز بوده است. علائم مرحله نخست به کمک رادیوتراپی کنترل می شوند.

لنفوم درجه بالا

بدون در نظر گرفتن اینکه علائم تا چه حد پیش رفته است، عدم درمان موجب می شود علائم با سرعت بالاتری رشد کنند. درمان در این مرحله به صورت تهاجمی است و در صورت آغاز درمان، 50 تا 75 درصد از بیماران وارد مرحله بهبودی می شوند. کسانی که تا یک سال مراحل درمان را طی می کنند، بدون آنکه علائم عود کند می توانند به زندگی خود ادامه دهند. درمان در این مرحله شامل شیمی درمانی می باشد که گاهی از پرتودرمانی به عنوان درمان تکمیلی نیز استفاده می شود. تجویز دارو به بیماران در این مرحله به عوامل متعددی بستگی دارد که از مهمترین آنها مطالعه بافت است.

انواع لنفوم

بر اساس روند بیماری و نوع لنفوسیتی که تحت تاثیر قرار می گیرد، لنفوم ها به دو نوع تقسیم می شوند: بیماری هوچکین و لنفوم غیر لنفوم هوچکین.

بیماری هوچکین

حدود 75 درصد از افرادی که به بیماری هوچکین مبتلا می شوند به طور کامل بهبود می یابند. حدود 90 درصد افراد مبتلا به بیماری در اوایل شیوع و بیش از 50 درصد در سطح پیشرفته تری از بیماری هستند و بیش از 10 سال پس از شیوع بیماری به حیات خود ادامه می دهند بدون آنکه علائمی از بیماری در آنان دیده شود. برنامه ریزی و اقدام به درمان بیماران مبتلا شده بسیار حساس است. گاهی اوقات پیوند مغز استخوان، پیوند سلول های جوان و شیمی درمانی می تواند شانس زندگی بیمار را افزایش دهد. پیوند مغز استخوان برای هر بیماری که علائم در وی به طور مجدد ظاهر می شود می بایست در نظر گرفته شود.

مطلب مهم: چند علامتی که نشان می دهد سرطان در بدن شما شروع شده است

لنفوم غیر لنفوم هوچکین

از 10 سال گذشته علاج این بیماری بسیار آسان تر شده است و روش های درمانی اثربخش تر شده اند. به طور کلی، 50 تا 60 درصد از بیماران مبتلا به لنفوم غیر لنفوم هوچکین اکنون پنج سال یا بیشتر عمر می کنند، بدون آنکه علائمی در آنها ظاهر شود. با توجه به اینکه عوامل مختلفی در تعیین بهترین روش درمان موثر هستند، طبقه بندی بافت ها بر اساس آن چیزی که در هنگام شیوع علائم تعیین شده است مد نظر قرار می گیرد.

علائم

در بسیاری از موارد، بیماران تورم بدون درد در گردن، زیر بغل، کشاله ران یا شکم را به پزشک خود گزارش می دهند. گاهی اوقات تورم یا تومور در اندام های دیگر مانند پوست یا معده (لنفوم بیضه) رخ می دهد که گاهی نشان دهنده علائم اولیه بیماری و گاهی علائم پس از بیماری هستند. مانند هر بیماری دیگر، لنفوم هنگامی به خوبی درمان می شود که زود تشخیص داده شود. بطور کلی علائم لنفوم عبارتند از:

• کاهش اشتها
• کاهش وزن، حالت تهوع، استفراغ، سوء هاضمه یا درد در ناحیه شکم
• احساس نفخ
• خارش، درد استخوان، سردرد، سرفه ثابت و فشار غیر طبیعی و گرفتگی در صورت، گردن و سینه بالا
• خستگی و بیماری های شبه-آنفلوانزا
• خستگی ناشی از کم خونی
• عرق شبانه، درجه تب بالا یا پایین

علل و عوامل خطر

سرطان دهان و ریفورم اغلب تا گره های لنفاوی گردن گسترش می یابد. 600 گره لنفاوی در بدن وجود دارد که تقریبا 200 گره از آن در سر و گردن قرار دارد. کانال های لنفاوی مشابه رگ های خونی هستند، اما کانال ها به جای خون به لنف انتقال می کنند. لنف مایعی است که گلبول سفید بدن را در سراسر بدن حمل می کند تا با عفونت مبارزه کند. لنف همچنین می تواند سلول های سرطانی را به سایر قسمت های بدن منتقل کند. گره های لنفاوی مانند فیلتر عمل می کنند و مواد آلوده و زائد در آنها جمع می شوند. مواد آلوده می توانند گره ها را بزرگتر و بزرگتر کنند. علت لنفوم هنوز مشخص نیست، اما مشخص شده است که ارثی نیست. بیشتر لنفوم ها بین 40 تا 70 سالگی رخ می دهند. بیماری هوچکین که بیشترین نوع درمان لنفوم در آن گزارش شده، اغلب در بزرگسالان جوان یا سالمندان رخ می دهد. راههای ممکن برای لنفوم عبارتند از:

• عوامل ژنتیکی
• برخی از عفونت ها و یا عوامل محیطی.
• قرار گرفتن در معرض علف کش و دوزهای بالایی از اشعه (از جمله پرتودرمانی تهاجمی).
• برخی از ویروس ها (رتروویروسهای انسانی مانند HTLV-1 و تا حدی ویروس اپستین-بارر نیز مشکوک هستند).
• ایدز (سندرم نقص ایمنی بدست آمده). این بیماران نیاز به درمان ویژه ای دارند.
• ناهنجاری ها در مواد ژنتیکی به نام کروموزوم و پاسخ ایمنی بدن است.

اگر چه این بیماری در بیمارانی که به طور فیزیکی نزدیک به یکدیگر هستند (خوشه بندی) گزارش شده است، اما هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد بیماری عفونی است.

تشخیص

• به منظور تشخیص لنفوم، پزشکان ممکن است موارد زیر را انجام دهند:
• تاریخ پزشکی بیمار را ببنند.
• انجام یک معاینه فیزیکی کامل برای تشخیص گره لنفاوی بزرگ، کبد و یا طحال.
• آزمایش خون برای بررسی عملکرد کلیه و کبد.
• انجام بیوپسی با برداشتن مقدار کمی بافت از ناحیه مشکوک به منظور بررسی نوع لنفوم.

درمان

درمان ترجيحي براي بيماران مبتلا به لنفوم مرحله 1 یا 2 پرتو درمانی است، زیرا موفقیت و درجه بهبودی بالا تا حد درمان را به همراه داشته است. برای درمان درجه 3 و 4 بک جلسه به منظور همفکری بین پزشکان تشکیل می گردد تا از صحت تشخیص اطمینان حاصل شود و سپس در مورد روش درمانی آن تصمیم گیری صورت می گیرد. درمان معمولا شامل رادیوتراپی با دوز بالا، شیمی درمانی یا ترکیبی از هر دو است. درمان فشرده شامل ریسک است، اما مطالعات اخیر نشان می دهد که چنین درمانی می تواند باعث افزایش بهبودی گردد.

پیوند مغز استخوان به عنوان یک روش درمانی برای لنفوم درجه پایین مورد مطالعه قرار گرفته است.

حتماٌ بخوانید: 20 رازی که زبان تان راجب سلامتی تان می گوید!

مرحله چهارم مزوتلیوما

مزوتلیوما (نوعی سرطان بدخیم) چهارمین، یعنی آخرین مرحله است. سلول های سرطانی مزوتلیوم پلاور ممکن است تا دیواره قفسه سینه، استخوان ها، پوشش قلب، شکم، کبد، غده ریه یا غده های لنفاوی در سینه گسترش یابند. این مرحله اغلب ترمینال (آخرین مرحله) است. میانگین امید به زندگی متوسط برای مزوتلیومای مرحله 4 حدود 12 ماه است.

مزوتلیومای مرحله 4 چیست؟

مزوتلیومای بدخیم مرحله چهارم به سرطانی معروف است که متاستاز شده یا در مناطق دوردست بدن پخش شده است و گاها با اعداد رومی (IV) یا لاتین (4) نمایش داده می شود.

در مرحله چهارم بیماری، سلول های سرطانی ممکن است به گره های لنفاوی و چندین اندام، از جمله مغز، پروستات، ستون فقرات و قلب برسند. این پیشرفته ترین و سخت ترین مرحله برای درمان است زیرا گزینه های درمانی موجود نمی توانند همه تومورها را حذف کنند. بدن برخی از بیماران در مرحله 4 برای عمل جراحی های تهاجمی و سایر درمان ها ضعیف است.

آیا مزوتلیوما مرحله آخر است؟

آخرین مرحله مزوتلیوما، 4 در نظر گرفته شده است. امید به زندگی سرطان مزوتلیوما مرحله 4 بستگی به میزان رشد تومور و نحوه پاسخ به درمان دارد. پیشرفت های مداوم در مراقبت های تسکین دهنده می تواند در زندگی طولانی تر و کیفیت بهتر زندگی کمک کند. برخی از بیماران در مرحله چهارم با نادیده گرفتن شانس، سال ها پس از پیش بینی شانس ابتلا به بیماری مزوتلیوما اولیه زندگی می کنند.

در مرحله چهارم که مرحله پایانی هم شناخته می شود، علائمی چون تنگی نفس و سرفه شدید رایج تر است. از آنجایی که تومورها به خارج ریه سرایت می کنند، علائم تنها به حفره قفسه سینه محدود نمی شوند.

علائم رایج مزوتلیوما در مرحله بعد عبارتند از:

• ضعف نفس (تنگی نفس)
• درد و تنگی در قفسه سینه
• تعریق شبانه و تب
• اشکال در بلع (دیسفاژی)
• سرفه کردن خون (هموپاتی)
• تجمع مایع در قفسه سینه یا شکم
• درد شکم
• خستگی
• کاهش شدید وزن یا بی اشتهایی (عدم اشتها)
• احساس ناراحتی عمومی (ضعف)

بعضی از بیماران نیز از زردی صورت رنج می برند. این سندرم متابولیک شامل کاهش وزن، آتروفی عضلانی (شکستگی)، ضعف و از دست دادن اشتها است. سرطان مرحله 4 گاهی باعث مشکلات خونی مانند تعداد بالای پلاکت (ترومبوسیتوز) و تعداد گلبولهای قرمز کم (کم خونی) می شود.

انواع مزوتلیومای مرحله چهارم

هر نوع از مزوتلیوما در آخرین مرحله سرطان دارای خصوصیات منحصر به فردی است.

مزوتلیومای پلوری مرحله 4

مرحله چهارم اغلب به مزوتلیومای پلوری اشاره دارد که شایع ترین نوع سرطان مرتبط با آزبست قلمداد می شود. مزوتلیومای پلوری می تواند مانند تومورهای سلول های اپیتلیال یا سارکوموتیو جلوه کند. نوع سلول بر اینکه بیماری چگونه تشخیص داده می شود تاثیری ندارد اما بر چگونگی روند درمانی آن موثر است.

مزوتلیومای پریتون مرحله 4

برای مزوتلیومای پریتون مرحله 4 مشخصی تعیین نشده است. این نوع از سرطان در 20% از سرطان ها دیده می شود. به طور کلی به این صورت پذیرفته شده است که هرگاه تومور به بخش های دیگر بدن سرایت کند، آنگاه مرحله 4 دسته بندی می شود. با این حال، بافت سرطانی گسترده تر است و تومورها خارج از مجاری پریتون حرکت می کنند. جراحی معمولا برای مرحله چهارم مزوتلیومای پریتون گزینه مناسبی نیست. برای افرادی که پتانسیل عمل جراحی در آن ها دیده می شود، شیمی درمانی فیزیوتراپی گرم (HIPEC) امیدوار کننده ترین گزینه است. این عمل جراحی و شیمی درمانی گرم را در سراسر شکم تقسیم می کند.

مزوتلیومای پریکارد مرحله 4

مزوتلیومای پریکارد حالتی نادر است که در پوشش داخلی قلب توسعه پیدا می کند. درمان این مزوتلیوم در مراحل بعد انجام می شود و به این دلیل ممکن است به عنوان مرحله 4 در نظر گرفته نشود.

مزوتلیومای بیضه مرحله 4

مزوتلیومای بیضه از نادرترین نوع سرطان به شمار می آید و حدودا 100 نمونه از بیماران مورد مطالعه قرار گرفته اند؛ مانند مزوتلیومای پریکاردی، مزوتلیومای بیضه نیز مرحله 4 در نظر گرفته نمی شود اما در اکثر موارد به عنوان پیشرفته ترین بیماری شناخته شده است.

همچنین بخوانید: علائم انواع سرطان روده، کشندگی، روش جدید درمان و حقایق جالب

درمان مزوتلیوما در مرحله 4

گزینه های درمانی به منظور افزایش شانس بیمار در مرحله 4 بسیار محدود است. عمل های تهاجمی به منظور برداشت تومورها معمولا گزینه مناسبی نیستند زیرا در این مرحله تومور در قسمت های مختلفی از بدن توسعه یافته است. برای اکثر بیمارانی که بیماری آنها پیشرفت کرده است، شیمی درمانی بهترین گزینه ممکن است. اگرچه شیمی درمانی بیماری را درمان نمی کند، بلکه باعث کوچک شدن تومور و افزایش طول عمر می گردد. پرتودرمانی هدفمند نیز می تواند به عنوان یک درمان تسکینی مورد استفاده قرار گیرد. پرتودرمانی ممکن است درد، فشار و تنگی نفس به همراه داشته باشد.

شیمی درمانی در مرحله 4

شیمی درمانی یکی از متداول ترین گزینه های درمانی برای مزوتلیومای مرحله 4 است. در برخی موارد، این داروها به منظور کاهش سرعت رشد تومور و کوچک شدن آن تجویز می شوند که به کاهش علائم و افزایش طول عمر کمک می کند. یک مطالعه در سال 2016 در دانشگاه ایالتی وین در مورد شیمی درمانی صورت گرفت که نشان داد بیش از دو برابر طول عمر بیماران مبتلا به مزوتلیوما بدخیم با شیمی درمانی افزایش پیدا می کند؛ از جمله افرادی که در مرحله 4 بیماری هستند. ترکیب شیمی درمانی با عمل جراحی طول عمر را حتی بیشتر از دو برابر می کند. شایع ترین روش رژیم شیمیایی برای مزوتلیوما پلور، سیس پلاتین یا کربوپلاتین در ترکیب با پم مترکس (Alimta) است.

جراحی مرحله 4

جراحی های گسترده به منظور برداشت تومور مانند پلیرکتومی یا دکورتیکاسیون (P/D)، یا اکستراپلورال پنومونکتومی (EPP) به طور معمول برای بیماران در مرحله چهارم بیماری در نظر گرفته شده است. با توجه به گسترش تومور تا مرحله 4، پزشکان نمی توانند به روش های EPP یا P/D تومور را به طور کلی از بدن خارج نمایند. با اینحال برخی از بیماران این شانس را دارند که تنها با یک عمل جراحی علائم خود را کاهش دهند. جراحان تلاش می کنند تا جایی که ممکن است توده های تومور را به روشی که به آن تخلیه کردن (debulking) گفته می شود، از بدن خارج نمایند. جراحان تومورهایی را مورد هدف قرار می دهند که موجب بروز علائم شده اند. پس از عمل جراحی بیماران قادرند راحت تر تنفس کنند و درد کمتری را تجربه کنند.

امید به زندگی بدون درمان

اینکه بیمار دارای مزوترلیوم تا چه مدت می تواند بدون درمان زندگی کند به مرحله سرطان، وضعیت سلامت کلی و میزان رشد تومور بستگی دارد. بیماران دارای علائم مرحله 1 می توانند بدون درمان تا 2 سال زندگی کنند در حالی که بیماران دارای علائم مرحله 4 در صورت مقاومت در مقابل درمان تنها 6 ماه زنده خواهند ماند. محققان از درجه بندی تومورها به منظور برآورد سرعت رشد تومور استفاده می کنند. ناهنجاری های سلولی و چگونگی تقسیم سلول های سرطانی به سرعت در رشد کلی تومور نقش دارند که این عوامل با شانس زنده ماندن بیمار همبستگی دارد.

درجه تومور و شانس زنده ماندن بیمار

• درجه 1: طول عمر متوسط 28 ماه است.
• درجه 2: طول عمر متوسط 14 ماه است.
• درجه 3: طول عمر متوسط 5 ماه است.