داروهای زیادی از جمله داروهای خوراکی و موضعی وجود دارد که به تسکین درد کمر و گردن ، کمک می کنند. این داروها ممکن است بانسخه و بدون نسخه باشند و گاهی اوقات در خانه تهیه شود.
داروهای خوراکی برای درد کمر و گردن
داروهای ضد درد خوراکی به شکل قرص ، کپسول و مایع هستند. نمونه هایی از این نوع داروهای ضد درد شامل موارد زیر است:
- NSAIDs. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) ، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن ، بصورت تجویزی و غیرتجویزی در دسترس هستند. NSAID ها می توانند درد ، تب و التهاب را کاهش دهند. بسیاری از داروهای مختلف NSAIDS با نسخه وجود دارد. سلکوکسیب (به عنوان مثال Celebrex) یک کلاس جدیدتر از NSAID ها به نام مهار کننده های COX-2 است. یک مهار کننده COX-2 مشابه NSAID های معمولی کار می کند و ممکن است عوارض جانبی دستگاه گوارش مانند خونریزی و زخم کمتری داشته باشد.
- استامینوفن. استامینوفن (به عنوان مثال تیلنول) با مسدود کردن انتقال سیگنال های درد به مغز کار می کند. این دارو بدون نسخه در دسترس است. استامینوفن همچنین ممکن است با سایر داروهای ضد درد ترکیب شود. این داروهای مرکب با نسخه در دسترس هستند. اینها داروهای ضد التهاب نیستند و برای کنترل بهتر درد، ممکن است بین دوزهای مصرفی، NSAID ها هم مصرف شوند.
- برخی داروهای ضد افسردگی. برخی داروهای ضد افسردگی مانند دولوکستین و آمی تریپتیلین در مدیریت برخی از انواع درد مزمن حتی درصورت عدم وجود افسردگی مؤثر بوده اند. داروهای ضد افسردگی فقط با نسخه در دسترس هستند.
- داروهای ضد تشنج. ضد تشنج ها ، مانند گاباپنتین (به عنوان مثال نورونتین) و پرگابالین (به عنوان مثال لایریکا) ، با تقلید از یک انتقال دهنده عصبی که سیگنال های عصبی در مغز را کنترل می کند و باعث درد نوروپاتیک می شوند ، کار می کنند. افراد مبتلا به فتق دیسک کمر ممکن است درد نوروپاتیک را تجربه کنند. ضد تشنج ها فقط با نسخه در دسترس هستند.
- شل کننده های عضلانی. شل کننده های عضلانی ، مانند سیکلوبنزاپرین ، عضلات سفت و پرتنش را شل می کنند. از شل کننده های عضلانی غالباً برای درمان درد ناشی از مشکلات اسکلتی عضلانی مانند کمردرد استفاده می شود. آنها فقط با نسخه در دسترس هستند و به طور معمول به صورت کوتاه مدت (2 تا 3 هفته) تجویز می شوند ، اگرچه ممکن است برخی از افراد به دلیل درد مزمن ، شل کننده های عضلانی مصرف کنند.
- مسکن های قوی. مانند هیدروکدون ، ترامادول و اکسی کدون ، داروهای ضد درد قوی هستند که فقط بصورت تجویزی در دسترس هستند. به طور معمول آنها برای درد حاد شدید مانند بهبودی بعد از عمل جراحی تجویز می شوند. برخی از افراد ممکن است برای درد مزمن ، مانند کمردرد ، از این مسکنهای قوی استفاده کنند. این دارو خطر ابتلا به سوء استفاده و سوء مصرف دارند و بطور معمول زیر نظر پزشک تجویز و مصرف میشوند.
- استروئیدهای خوراکی. استروئیدهای خوراکی ، مانند متیل پردنیزولون و پردنیزون ، داروهای ضد التهابی هستند. در حالی که معمولاً برای درد تجویز نمی شود اما بعضی اوقات ممکن است به دلیل التهاب و درمان درد حاد کمر یا گردن توصیه شوند. استروئیدهای خوراکی معمولاً برای درمان های کوتاه مدت تجویز می شوند. استفاده طولانی مدت از استروئید به دلیل وجود پتانسیل عوارض جانبی جدی ، نیاز به برنامه ریزی و نظارت پزشک معالج دارد.
تمام داروها ، از جمله داروهای بدون نسخه ، خطرات و عوارض جانبی دارند. پزشک معالج شما می تواند برای یک بیماری خاص براساس علایم یا نوع درد ، در انتخاب داروها کمک کند.
داروهای موضعی درد
داروهای ضد درد موضعی شامل کرم ها، ژل ها یا چسبهای پوستی است که بر روی پوست اعمال می شود. این داروها بصورت با نسخه و بدون نسخه موجود هستند. آنها اغلب به منظور کاهش درد موضعی ، مانند درد مفاصل ناشی از آرتروز یا درد عضله توصیه می شود. داروهای تسکین دهنده درد که بصورت موضعی قابل استفاده هستند شامل موارد زیر است:
- کپسایسین درد ناشی از شرایط خاص مانند استئوآرتریت و فیبرومیالژیا با کپسایسین کاهش می یابد. کپسایسین یک کرم یا ژل ساخته شده از فلفل های قرمز است و یک حس داغ را به ناحیه مورد استفاده منتقل می کند. کپسایسین به راحتی با استفاده از مواد طبیعی مانند پودر کاین و روغن نارگیل در خانه ساخته می شود.
- محرکهای سطحی. محرکهای سطحی (به عنوان مثال یخ ، باند) باعث ایجاد احساس گرما یا سرما توسط عناصری مانند منتول ، وینترگرین و اکالیپتوس می شوند. کرم های تحریک کننده سطحی و ژل ها اغلب برای درد عضلات استفاده می شوند و به طور معمول بی خطر هستند و با سایر اشکال تسکین درد قابل استفاده میباشند. برخی از داروهای ضد مواد مانند محصولاتی که حاوی منتول هستند به فرمهای دیگری در دسترس هستند.
- لیدوکائین. لیدوکائین یک کرم بی حس کننده موضعی یا ژل است که باعث بی حسی موقت می شود و به به حداقل رساندن درد در ناحیه مورد استفاده کمک می کند. عموماً برای آرتروز و سایر شرایط اسکلتی-عضلانی مورد استفاده قرار می گیرد. لیدوکائین غالباً با سایر داروهای بدون نسخه ترکیب می شود. لیدوکائین موضعی در اشکال دارویی گوناگونی به بازار عرضه شده است (ژل، اسپری، کرم، لوسیون، پماد، مایع و چسب پوستی). لیدوکائین و هر داروی موضعی دیگر را از طریق دهان مصرف نکنید. این دارو تنها برای استفاده روی پوست میباشد. درصورتی که دارو وارد دهان، چشم، بینی، مقعد یا واژن شد؛ محل را با آب شست و شو دهید.
- دیکلوفناک موضعی. این یک NSAID (داروی ضد التهاب غیر استروئیدی) موضعی است که برای درمان علائم ورم مفاصل از جمله درد ، تورم ، التهاب و سفتی استفاده می شود. این دارو فقط با نسخه پزشک در دسترس است.
- ترولامین سالیسیلات. این کرم ضد درد موضعی اغلب برای درد آرتروز توصیه می شود. ترولامین سالیسیلات (به عنوان مثال Aspercream ، Myoflex) از نظر شیمیایی شبیه به آسپرین است و خاصیت ضد التهابی کمی دارد.
تسکین دهنده های موضعی همیشه باید روی ناحیه کوچکی از پوست آزمایش شوند ، زیرا برخی از آنها می توانند باعث تحریک شوند. همچنین ممکن است برخی از افراد به دارو یا مواد تشکیل دهنده ی آن حساسیت داشته باشند. داروهای موضعی درد اغلب از طریق پوست به جریان خون جذب می شوند که ممکن است منجر به اثر متقابل دارو شود.
