در این مطلب با کمک تحقیقات جدید پزشکی، شما را با عوارض جانبی، قیمت ، طرز استفاده اصولی و همه نکات ضروری دیگر از قرص کاپتوپریل آشنا می کنیم.
کاپتوپریل چیست؟
- هنگامی که درمان های استاندارد غیرموثر یا نامناسب هستند، برای درمان فشار خون استفاده شود
- کاپتوپریل گزینه مناسبی برای درمان نارسایی احتقانی قلب است
- گزینه مناسبی در هر بیمار مبتلا به سکته قلبی در اولین 24 ساعت بعد از سکته است
دوزهای بیش از 100 میلی گرم در روز به اضافه یا منهای یک دیورتیک، در افرادی که دچار اختلال شدید کلیوی هستند و یا آن هایی که نارسایی احتقانی قلب دارند با دستور مستقیم پزشک مصرف شود.
شیردهی و بارداری
داده های فارماکوکینتیک محدود، غلظت بسیار کمی در شیر مادر نشان داد. اگر چه این غلظت ها از نظر بالینی غیرضروری هستند، استفاده از آن در تغذیه با شیر مادر برای نوزادان قبل از زایمان و برای چند هفته اول پس از زایمان، به علت خطر احتمالی اثرات قلبی عروقی و کلیوی و به این دلیل که تجربه بالینی کافی وجود ندارد، توصیه نمی شود. در مورد یک نوزاد بزرگ تر، استفاده از قرص کاپتوپریل هنگام استفاده از شیر مادر، در صورتی که اثرات نامطلوبی برای مادر و کودک نداشته باشد، مصرف می شود.
حتما بخوانید: جدیدترین و بهترین روش درمان فشار خون بالا با عرقیات و گیاهان طبیعی+فیلم
با توجه به مشخصات بیمار و واکنش فشار خون، باید دوز را مشخص نمود. حداکثر دوز توصیه شده، 150 میلی گرم است. کاپتوپریل احتمالا باید قبل یا بعد و یا در حین غذا مصرف شود.
بزرگسالان
فشار خون: درمان با کاپتوپریل باید در پایین ترین مقدار دوز موثر صورت گیرد. چون باید مطابق با نیازهای بیمار باشد.
- مقدار دوز شروع کننده برای هر روز 25 – 50 میلی گرم در دو نوبت توصیه شده است
- این دوز ممکن است به صورت تدریجی با فواصل حداقل 2 هفته تا 100- 150 میلی گرم در روز در دو قسمت برای رسیدن به فشار خون مورد نظر افزایش یابد
- کاپتوپریل به تنهایی و یا با سایر داروهای ضد فشار خون می تواند استفاده شود
- یک رژیم دارویی روزانه مناسب، هنگامی اتفاق می افتد که داروهای ضد فشار خون مانند دیورتیک های تیازیدی به آن اضافه شوند.
- در بیماران با سیستم رنین – آنژیوتانسین – آلدوسترون (کم حجمی خون، فشار خون کلیوی، ناتوانی قلبی) بهتر است تنها با یک دوز 25/6 میلی گرم یا 5/12 میلی گرم شروع شود
- سپس این دوزها دوبار در روز مصرف شود
- دوزها می توانند به تدریج تا 50 میلی گرم در روز در یک یا دو دوز و در صورت لزوم به 100 میلی گرم در روز با یک یا دو دوز افزایش یابد
حتما بخوانید: چه غذاها و خوراکی هایی برای فشار خون مضر هستند؟ (چه غذاهایی مفید)
نارسایی احتقانی قلب: مصرف کاپتوپریل باید تحت نظارت دقیق پزشک آغاز شود. مقدار دوز اولیه 25/6 -5/12 میلی گرم روزی دوبار یا سه بار… با دوز قابل استفاده (75 – 100 میلی گرم در روز) که باید بر اساس واکنش بیماران، وضعیت بالینی، میزان تحمل پذیری تا حداکثر 150 میلی گرم در روز و در دوزهای تقسیم شده استفاده شود. دوز ها باید به صورت افزایشی و با فواصل حداقل 2 هفته برای ارزیابی پاسخ بیماران افزایش یابند.
در بیماران متبلا به اختلال عمکرد کلیوی، ممکن است دوز روزانه زیر برای جلوگیری از انباشت کاپتوپریل تجویز شود.
| حداکثر دوز روزانه
(میلی گرم) |
دوز شروع روزانه
(میلی گرم) |
پاکسازی کراتینین
(میلی لیتر/دقیقه/ 73/1 مترمربع) |
| 150 | 50-25 | 40< |
| 100 | 25 | 40-21 |
| 75 | 5/12 | 20-10 |
| 5/37 | 25/6 | 10> |
سالمندان
همانند سایر داروهای ضد فشار خون، در زمان شروع درمان در بیماران مسن که دارای اختلالاتی در عمکلرد کلیه و اختلال در عملکرد سایر اعضا هستند، باید درمان را با دوز کم تر (25/6 میلی گرم روزی دوبار) شروع کرد.
دوز باید در برابر فشار خون اندازه گیری شود و تا حد امکان پایین نگه داشته شود تا کنترل کافی به دست آید.
حتما بخوانید: بایدها و نبایدها برای تقویت قلب طبق تحقیقات جدید
کودکان و نوجوانان
اثر بخشی و ایمنی کاپتوپریل به طور کامل مشخص نشده است. استفاده از کاپتوپریل در کودکان و نوجوانان باید تحت نظارت شدید پزشک شروع شود.
مقدار دوز اولیه باید 3/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن باشد. برای بیمارانی که نیاز به اقدامات حیاتی ویژه ای دارند (کودکان مبتلا به اختلال عملکرد کلیه، نوزادان زودرس، نوزادان تازه متولد شده و بزرگسالان)، دوز شروع کاپتوپریل باید فقط 15/0 میلی گرم بر کیلوگرم باشد. به طور کلی کاپتوپریل به کودکان 3 بار در روز داده می شود، اما مقدار و زمان مصرف دوز باید به صورت جداگانه با توجه به پاسخ بیمار تنظیم شوند.
منع مصرف
- حساسیت شدید به کاپتوپریل و دیگر مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) و یا سایر مواد جانبی
- سابقه آنژیوادم در رابطه با درمان با مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین
- ورم ناشی از مفاصل ارثی یا ایدیوپاتیک (بیماری ناشناخته)
- سه ماهه دوم و سوم بارداری
- مصرف همزمان قرص های کاپتوپریل با محصولات حاوی آلیسکیرن در بیماران مبتلا به دیابت یا اختلالات کلیوی (نفروپاتی دیابتی بیش تر از 60 میلی لیتر بر دقیقه بر 73/1 متر مربع).
هشدارهای ویژه و اقدامات احتیاطی
فشار خون: فشار خون بدون عارضه به ندرت در بیماران با فشار خون بالا دیده می شود. نشانه های بیماری به احتمال زیاد در بیمارانی که با فشار خون بالا در اثر ادرار زیاد، محدودیت در رژیم غذایی، اسهال، استفراغ و یا همودیالیز همراه هستند، رخ می دهد. کاهش حجم و یا کاهش میزان سدیم باید قبل از اجرا با یک مهار کننده ACE و با یک دوز پایین حتما اصلاح و در نظر گرفته شود.
فشار خون بالا: خطر افزایش فشار خون و نارسایی کلیوی زمانی که بیماران مبتلا به تنگی شرایین دوطرفه کلیه و یا تنگی عروق یکی از کلیه ها هستند، می تواند با مهارکننده آنزیم آنژیوتانسین یا ACE درمان شوند. از دست دادن عملکرد کلیه ها ممکن است فقط با تغییرات اندکی در کراتینین سرم رخ دهد. در این بیماران، درمان باید تحت نظارت دقیق پزشک و با دوزهای پایین، تیتراسیون دقیق و نظارت دقیق بر عملکرد کلیه ها آغاز شود.
اختلال کلیوی: بروز واکنش های جانبی به کاپتوپریل عمدتا با عملکرد کلیه ها مرتبط است، چون مواد اولیه توسط کلیه ها دفع می شوند. در موارد اختلال کلیوی (پاکسازی کراتینین 40 میلی لیتر بر دقیقه)، دوز اولیه کاپتوپریل باید با توجه به کاهش کراتینین بیمار و سپس به عنوان پاسخ بیمار به درمان، تنظیم شود. دوز نباید از حد لازم برای کنترل، تجاوز کند و باید در بیمارانی که مبتلا به اختلال عملکرد کلیوی هستند، کاهش یابد.
تنگی آئورت و دریچه میترال/ انسداد هایپرتروپیک کاردیومیوپاتیک: کاپتوپریل باید در بیماران با انسداد مجاری بطن چپ و انسداد ناحیه برون ریز، با احتیاط انجام شود. از آنجا که آزمایشات و تجربیات محدودی در درمان بحران های فشار خون بالا بدست آمده است، استفاده از کاپتوپریل در موارد شوک قلبی و انسداد قابل توجهی از خونریزی ضروری است.
آنژیوادم: آنژیوادم ممکن است در اندام ها، صورت، لب ها، غشاهای مخاطی، زبان، گلو یا حنجره در بیماران تحت درمان با مهارکننده های ACE از جمله کاپتوپریل رخ دهد. این ممکن است در هر زمان در طول درمان رخ دهد. با این حال، در موارد نادر، آنژیوادم شدید ممکن است پس از درمان طولانی مدت با یک مهار کننده ACE ایجاد شود. در چنین مواردی، باید کاپتوپریل فورا متوقف شود و مانیتورینگ مناسب برای تضمین وضوح کامل نشانهها قبل از مرخص کردن بیمار انجام شود. در مواردی که تورم به صورت و لب محدود شده است، وضعیت بدون درمان به طور کلی حل می شود، اگر چه آنتی هیستامین ها در کاهش علائم مفید هستند؛ اما آنژیوادم که شامل زبان، گلو یا حنجره است ممکن است کشنده باشد زیرا ممکن است باعث انسداد مجاری هوایی شود.
سرفه: سرفه با استفاده از مهارکننده های ACE گزارش شده است. به طور مشخص، سرفه بعد از درمان ماندگار نیست و از بین می رود.
مسدود کننده دوگانه سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون (RAAS): شواهدی وجود دارد که استفاده همزمان از مهار کننده های ACE، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II و یا آلیسکیرن، خطر ابتلا به فشار خون پایین، هایپر کالمی و کاهش عملکرد کلیه (از جمله نارسایی حاد کلیه) را افزایش می دهد؛ بنابراین مسدود کننده دوگانه RAAS از طریق استفاده ترکیبی با مهار کننده های ACE، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II یا آلیسکیرن توصیه نمی شود.
حتما بخوانید: 15 تا از بهترین قرص های درمان فشار خون بالا (کاملا جدید و موثر)
اگر درمان مسدود کننده دوگانه به طور کامل ضروری تلقی شود، این امر تنها باید تحت نظارت متخصص و تحت کنترل مداوم عملکرد کلیه، الکترولیتها و فشار خون اتفاق بیفتد.
مهار کننده های ACE و مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II نباید همزمان در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابتی استفاده شوند.
نارسایی کبدی: به ندرت، مهار کننده های ACE با یک سندروم همراه با زردی کلستاتیک شروع شده و به نکروز کبدی و گاهی مرگ می انجامد. مکانیسم این سندرم درک نمی شود. بیماران با مهارکننده های ACE که دارای زردی یا افزایش قابل توجه آنزیم های کبدی هستند باید مهار کننده ACE را متوقف کنند و پیگیری های پزشکی مناسب دریافت کنند.
هایپرکالمی: در برخی از بیماران تحت درمان با مهارکننده های ACE، از جمله کاپتوپریل، افزایش پتاسیم سرم خون مشاهده شده است. بیماران در معرض خطر ابتلا به هایپرکالمی شامل افرادی با نارسایی کلیوی و دیابت هستند و یا از ترکیبات دیورتیک، پتاسیم، مکمل پتاسیم یا پتاسیم حاوی نمک های جایگزین استفاده می کنند. همچنین می توان گفت آن دسته از بیمارانی هستند که داروهایی (به عنوان مثال هپارین) مصرف می کنند که باعث افزایش پتاسیم سرم خون می شوند. اگر استفاده همزمان از عوامل ذکر شده مناسب باشد، نظارت منظم روی پتاسیم سرم خون توصیه می شود.
لیتیم: ترکیب لیتیم و کاپتوپریل توصیه نمی شود.
پروتئینوری: پروتئینوری ممکن است به خصوص در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیوی یا در دوزهای نسبتا بالا از مهارکننده های ACE رخ دهد.
واکنش های آنافیلاکتومی در هنگام حساسیت زدایی: گزارش های نادر از واکنش های آنافیلاکتوئید پایدار، زندگی در بیماران تحت درمان با سم یا زهر زنبور در حالی که یکی دیگر از مهار کننده های ACE را دریافت می کردند، گزارش شده است. در همان بیماران این واکنش ها هنگامیکه مهارکننده ACE موقتا از بین رفته بود، دیده نمی شد، اما مجددا ظاهر شدند؛ بنابراین در بیماران تحت درمان با مهارکننده های ACE که تحت چنین روش های کاهش حساسیت قرار می گیرند، باید احتیاط شود.
واکنش آنافیلاکتوئید در هنگام قرار گرفتن مقابل غشای دیالیز high-flux یا آفرزیس لیپوپروتئین: مشاهدات بالینی اخیر نشان داده است که واکنش های مشابهی مانند آنافیلاکتوئید در حین همودیالیز با غشاهای دیالیز با جریان بالا (AW 69) یا تحت آفرزیس لیپوپروتئین با تراکم پایین با جذب دی کلسترول سولفات در بیمارانی که مهارکننده ACE دریافت می کنند، مشاهده می شود؛ بنابراین، باید از این ترکیب اجتناب شود. در این بیماران، باید از نوع دیگری از دیالیز، غشا یا کلاس های مختلف دارویی استفاده کرد.
بیماران دیابتی: سطح گلیسمی باید در بیماران دیابتی که قبلا داروهای خوراکی ضد دیابتی یا انسولین مصرف می کردند، یعنی در طی ماه اول درمان با مهارکننده ACE، به طور دقیق بررسی شود.
عملکرد کلیه در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی: برخی از بیماران در درمان طولانی مدت با کاپتوپریل، ممکن است افزایش پایدار BUN و کراتینین سرم بیش تر از 20 درصد، بالاتر از حد نرمال، داشته باشند. به طور کلی تعدادی از افراد که مبتلا به بیماری کلیوی شدید هستند، با توجه به افزایش تدریجی سطح کراتینین، نیاز به قطع درمان دارند.
نوتروپنی یا آگرانولوسیتوز: نوتروپنی یا آگرانولوسیتوز و ترومبوسیتوپنی و کم خونی در بیماران دریافت کننده مهار کننده ACE، از جمله کاپتوپریل گزارش شده است. در بیماران مبتلا به عملکرد نرمال کلیوی و دیگر عوامل پیچیده، نوتروپنی به ندرت رخ می دهد.
در طی درمان، همه بیماران باید با هر گونه علامت عفونت (به عنوان مثال گلودرد، تب) مراجعه کنند تا در آن ها شمارش افتراقی گلبول های سفید صورت گیرد. اگر نوتروپنی (نوتروفیل کمتر از 1000 / mm3) تشخیص داده شود یا مشکوک باشد، باید کاپتوپریل و سایر داروهای مشابه قطع شوند.
در اغلب بیماران، پس از قطع کاپتوپریل، تعداد نوتروفیل ها به سرعت به حالت طبیعی باز می گردند.
جراحی یا بیهوشی: در بیماران تحت عمل جراحی عمده یا در طی بیهوشی با عواملی که باعث افت فشار خون می شوند، کاپتوپریل با بلوکه کردن آنژیوتانسین II، ترشح رنین را جبران می کند. این ممکن است منجر به افت فشار خون شود که می تواند با افزایش حجم آن اصلاح شود.
لاکتوز: قرص کاپتوپریل حاوی لاکتوز است، بنابراین بیماران مبتلا به مشکلات ارثی نادر، مانند عدم تحمل گالاکتوز، کمبود لاکتاز یا سوء جذب گلوکز – گالاکتوز، نباید این دارو را مصرف کنند.
تفاوتهای قومی: همانند دیگر آنژیوتانسین ها که مهار کنندههای آنزیم را معکوس میکنند، کاپتوپریل ظاهرا در کاهش فشار خون در افراد سیاهپوست کمتر از افراد غیر سیاه موثر است که احتمالا به خاطر شایع بودن وضعیت کم رنین در جمعیت سیاه پوست با فشار خون بالا است.
بارداری: مهار کنندههای ACE نباید در طول دوران بارداری آغاز شوند، منتها اگر ادامه درمان بازدارنده ACE ضروری در نظر گرفته شود، بیمارانی که برای بارداری برنامه ریزی می کنند باید از درمانهای دارویی جایگزین که دارای پروفایل ایمنی ثابت برای استفاده در بارداری هستند، استفاده کنند. زمانی که بارداری تشخیص داده شود، درمان با مهارکنندههای ACE باید فورا متوقف شود و اگر مناسب باشد، باید درمان جایگزین آغاز شود.
تداخل با دیگر محصولات دارویی
دیورتیک ها: (مدرهای تیازیدی یا مدرهای لوپ هنله): درمان های قبلی با دیورتیک های با دوزهای بالا، ممکن است منجر به کاهش حجم و خطر افت فشار خون در هنگام شروع درمان با کاپتوپریل شود. اثرات تشدید کننده می تواند با قطع مصرف دیورتیک، افزایش حجم یا مصرف نمک یا شروع درمان با دوز کم کاپتوپریل کاهش یابد. با این حال، هیچ اثر بالینی قابلتوجهی در مطالعات ویژهای با هیدروکلروتیازید یا فوروزماید پیدا نشد.
مدرهای نگهدارنده پتاسیم یا مکمل های پتاسیم: مهارکننده های ACE باعث کاهش مدرهای نگهدارنده پتاسیم می شوند. مدرهای نگهدارنده پتاسیم (تریامترن، آمیلوراید و اسپیرونولاکتون) حاوی نمک جایگزین یا مکمل پتاسیم هستند که موجب افزایش قابل توجهی در پتاسیم سرم می شوند. اگر مصرف همزمان، علائم هیپوکالمی را نشان دهد، باید با احتیاط و با نظارت مکرر سرم خون استفاده شود.
سایر داروهای ضد فشار خون: کاپتوپریل با سایر داروهای ضد فشار خون معمول (مانند بتا بلوکرها و مسدود کننده های طولانی مدت کانال کلسیم) تعامل دارد. مصرف همزمان با این عوامل می تواند اثرات تخریبی کاپتوپریل را افزایش دهد. درمان با نیتروگلیسیرین و دیگر نیترات ها و یا سایر وازودیلاتورها (مانند ماینوکسیدیل) باید با احتیاط استفاده شود.
حتما بخوانید: چه غذاها و خوراکی هایی برای سلامت قلب مضر هستند؟ (چه غذاهایی مفید)
عوامل مسدود کننده آلفا: استفاده همزمان از عوامل مسدودکننده آلفا ممکن است اثرات ضد فشار خون کاپتوپریل را افزایش داده و خطر ابتلا به هیپوتانسیون ارتواستاتیک را افزایش دهد.
درمان انفارکتوس حاد ميوکارد: کاپتوپريل به طور همزمان با استيل سالیسیلیک اسيد (در دوزهاي قلبي)، ترومبوليتيک ها، بتا بلوکرها و يا نيترات در بيماران مبتلا به انفارکتوس ميوکارد استفاده مي شود.
لیتیم: در هنگام مصرف همزمان لیتیم با مهارکننده های ACE، غلظت لیتیم سرم خون و سمیت، افزایش می یابد. استفاده همزمان از دیورتیک های تیازید ممکن است خطر سمیت لیتیم را افزایش داده و در نهایت خطر ابتلا به سمیت لیتیم را با مهارکننده های ACE افزایش دهد. استفاده از کاپتوپریل با لیتیم توصیه نمی شود، اما اگر ترکیب لازم است، نظارت دقیق سطح سرمی لیتیم باید انجام شود.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی: داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند (اندومتاسین، ایبوپروفن) و مهارکننده های ACE یک اثر افزایشی در زیاد کردن پتاسیم سرم دارند در حالیکه عملکرد کلیوی ممکن است کاهش یابد. این اثرات در اصل، برگشت پذیر هستند. نارسایی حاد کلیه ممکن است بندرت به ویژه در بیماران مبتلا به عملکرد کلیوی در معرض خطر، مانند سالمندان و یا خشکی بدن، رخ دهد. مصرف مزمن NSAID ها ممکن است اثر ضد فشار خون مهار کننده ACE را کاهش دهد.
کلونیدین: پیشنهاد شده است که مصرف داروهای ضد فشار خون کاپتوپریل تا زمانی که بیماران تحت درمان با کلونیدین قرار می گیرند، به تأخیر انداخته شود.
آلوپورینول، پروکائین آمید، سیتوستاتیک و ضد سرکوب های سیستم ایمنی: مصرف همزمان این داروها با مهارکننده های ACE ممکن است منجر به افزایش خطر لوسمی شود، به ویژه هنگامی که از داروهای مصرف شده، در بالاتر از دوزهای توصیه شده استفاده می شود.
پروبنیسید: پاک سازی کلیه توسط کاپتوپریل، در حضور پروبنیسید کاهش می یابد.
داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای یا ضد روان پریشی: مهارکننده های ACE ممکن است اثرات تخریبی بعضی از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و ضد روان پریشی را افزایش دهند. بعلاوه ممکن است افت فشار خون موضعی رخ دهد.
مقلد سمپاتیک: ممکن است اثرات کاهنده فشار خون ناشی از مهار کنندههای ACE را کاهش دهد؛ بیماران باید با دقت مورد بررسی قرار گیرند.
آنتی دیابت ها: مطالعات فارماکولوژیک نشان داده اند که مهارکننده های ACE از جمله کاپتوپریل و آنتی دیابت های خوراکی مانند سولفونیل اوره در افراد دیابتی، می توانند با اثر بر انسولین، باعث کاهش قند خون شوند. اگر این تعامل نادر رخ دهد، ممکن است کاهش دوز داروی ضد دیابتی در طول درمان همزمان با مهارکنندههای ACE، ضروری باشد.
شیمی بالینی: کاپتوپریل ممکن است باعث تست ادرار کاذب برای استون شود. دادههای آزمایشی بالینی نشان دادهاند که مهار دوگانه سیستم رنین – آنژیوتانسین – آلدسترون (RAAS) در ترکیب استفاده با مهارکننده های ACE، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II و یا آلیسکیرن با یک فرآیند عادی مانند هیپوتانسیون، هایپرکالمی و کاهش عملکرد کلیه (از جمله نارسایی حاد کلیه) در مقایسه با استفاده از عامل RAAS تنها، مقابله می کند.
توانایی رانندگی و استفاده از ماشینآلات: همانند دیگرکاهنده های فشار خون، توانایی رانندگی و استفاده از ماشین آلات ممکن است در شروع درمان، تغییر در میزان داروی مورد نیاز یا وقتی که در ترکیب با الکل استفاده میشود، کاهش یابد. منتها این اثرات به حساسیت فرد بستگی دارد.
عوارض جانبی
اختلالات خونی و لنفاوی:
بسیار نادر: نوتروپنی یا آگرانولوسیتوز، پانسیتوپنی بویژه در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیوی، کم خونی از جمله (آپلاستیک و همولیتیک)، ترومبوسیتوپنی، لنفادنوپاتی، ائوزینوفیلیا، بیماری های ایمنی بدن و یا تیتر ANA مثبت.
اختلال متابولیک و تغذیه ای:
- نادر: بی اشتهایی
- بسیار نادر: هایپرکالمی، هایپوناترمی و هایپوگلیسمیاختلالات روانی:
- رایج: اختلالات خواب
- بسیار نادر: سردرگمی، افسردگی
اختلالات سیستم عصبی:
- رایج: برگشت پذیر و اختلال تشخیص طعم و مزه و سرگیجه
- غیر معمول: مور مور شدن، سردرد
- نادر: سکته مغزی
- بسیار نادر: حوادث مغزی-عروقی از جمله سکته مغزی و سنکوپ
اختلالات چشم:
- بسیار نادر: تاری دید
اختلالات قلبی:
- غیر معمول: تاکی کاردی یا تاکی آریتمی، آنژین قلبی، تپش قلب
- بسیار نادر: ایست قلبی، شوک قلبی
اختلالات عروقی:
- غیر معمول: افت فشار خون، سندروم رینود، قرمز شدن و کمرنگی
اختلالات تنفسی، قفسه سینه و مدیاستین:
- معمول: سرفه خشک و غیر طبیعی و انسداد تنفسی
- نسبتا نادر: اسپاسم برونش، ورم غشا مخاط بینی، آلوئولیت آلرژیک یا پنوموني ائوزينوفيليك
اختلالات دستگاه گوارش:
- معمول: حالت تهوع، استفراغ، درد اپیگاستریک، درد شکمی، اسهال، یبوست، خشکی دهان، زخم پپتیک، سوءهاضمه
- نادر: استوماتیت یا استوماتیت آفتی، آنژیوادم روده کوچک
- بسیار نادر: گلوسیت یا التهاب زبان، پانکراتیت یا التهاب لوزالمعده
اختلالات کبدی – صفراوی:
- بسیار نادر: عملکرد کبدی غیرطبیعی، کلستازیس، یرقان، هپاتیت، نکروز کبدی، افزایش آنزیم های کبدی، افزایش بیلی روبین خون، افزایش ترانس آمیناز، افزایش آلکالین فسفاتاز خون
اختلالات پوستی و بافت زیر جلدی:
- معمول: خارش پوست همراه یا بدون بثورات، بثورات و آلوپسی
غیر معمول: آنژیوادم - بسیار نادر: کهیر، سندروم استیونس جانسون، اریتم مولتیفرم، حساسیت به نور، اریترودرما، واکنش های پمفیگوئید و درماتیت اگزفولیاتیو
ماهیچه اسکلتی، بافت همبند و اختلالات استخوانی:
- بسیار نادر: درد ماهیچه ای، آرترالژی
اختلالات کلیوی و ادراری:
- نادر: اختلال کلیوی، نارسایی کلیه، پلیوریا، الیگوری، پلازاکیوری
- بسیار نادر: سندرم نفروتیک
سیستم تولید مثل و اختلالات پستان:
- بسیار نادر: اختلال نعوظ، ژنیکوماستی
اختلالات عمومی و شرایط محل مدیریت:
- غیر معمول: درد قفسه سینه، خستگی، بی قراری، ضعف عضلانی
- بسیار نادر: پیرکسیا یا تب
حتما بخوانید: 16 کاری که برای سالم ماندن در طول زندگی باید انجام دهید
مصرف بیش از حد
علائم اوردوز عبارتند از: فشار خون بالا، شوک، گیجی، برادی کاردی یا کند تپشی، اختلالات الکترولیتی و نارسایی کلیه.
اقدامات لازم جهت جلوگیری از جذب (مثل شست و شوی معده، بهینه سازی فرآیند جذب سطحی و سدیم سولفات ظرف 30 دقیقه پس از مصرف) و حذف سریع باید در صورتی اعمال شود که مصرف، تازگی داشته باشد. اگر فشارخون ایجاد شود، بیمار باید در موقعیت شوک قرار گیرد و بسرعت به او مکمل های نمک و افزایش حجم داده شوند. درمان با آنژیوتانسین II باید در نظر گرفته شود.
کاپتوپریل ممکن است از گردش خون افراد بزرگسال توسط همودیالیز حذف شود. در حالیکه به واسطه دیالیز صفاقی به اندازه کافی پاکسازی نمی شود.
